Mówić czy nie mówić?

Kiedy zdałem sobie sprawę z moich skłonności homoseksualnych byłem pewien, że pozostanie to tajemnicą do końca mojego życia. Jednak w miarę upływu czasu, ten bagaż zaczął mi coraz bardziej ciążyć. Po raz pierwszy zwierzyłem się pewnemu chłopakowi poprzez komunikator GG, będąc na wczesnych latach studiów. Zostawił on swój kontakt GG na katolickiej stronie, opisując swoje zmagania ze skłonnościami. Pamiętam, jak waliło mi serce, pisząc pierwsze słowa. W trakcie rozmowy wymieniliśmy się doświadczeniami i dowiedziałem się o Odwadze, do której uczęszczał. Chciałem Ci bardzo  podziękować z tego miejsca, za możliwość tej rozmowy, która była dla mnie dużym wsparciem.

Pierwszą osobą, której powiedziałem o sobie na żywo był zakonnik, którego poprosiłem o kierownictwo duchowe. Podszedł on do tematu mojego homoseksualizmu bardzo naturalnie i na koniec podał mi rękę, co było dla mnie ważnym gestem akceptacji. W późniejszym czasie dołączyłem do Paschy, w której poznałem inne osoby, takie jak ja, i mogłem swobodnie rozmawiać na temat homoseksualizmu.

Pod koniec studiów zwierzyłem się dwóm przyjaciółkom, z którymi tworzyliśmy zgraną paczkę. Pierwsza z nich poczuła coś do mnie, dlatego chciałem, żeby mniej cierpiała, wiedząc, o moich skłonnościach homoseksualnych. Druga przyjaciółka w niezwykły sposób napotykała na swojej drodze osoby homoseksualne, co uznałem za nieprzypadkowe. Jakiś czas temu, będąc jeszcze w Polsce, powiedziałem o sobie heteroseksualnemu chłopakowi z pracy, który jest osobą wierzącą. Rozmawialiśmy na różne tematy, szczególnie dotyczące wiary. W pewnym momencie poczułem, że jestem już zmęczony owijaniem w bawełnę i tłumaczeniem dlaczego moja relacja z przyjaciółką, którą wszyscy mieli za moją dziewczynę, nie idzie w kierunku narzeczeństwa.

Z mojej rodziny wie o mnie tylko moje rodzeństwo. Pierwszy dowiedział się mój młodszy brat, który również nie potrafił zrozumieć mojej relacji z przyjaciółką. Później powiedziałem starszemu, ale od tej pory nie wracaliśmy już do tego tematu. Rodzicom nie zamierzam nigdy powiedzieć, bo z jednej strony nie chcę ich tym obarczać, z drugiej strony i tak ich wiedza o mnie nie byłaby dla mnie pomocna na tym etapie mojego życia.

Jeśli chodzi o moje doświadczenia związane z ujawnieniem swojego homoseksualizmu, to wszystkie były dla mnie pozytywne i żadnej z opisanych wcześniej decyzji nie żałuję. We wszystkich przypadkach wiadomość ta była dla drugiej strony przynajmniej zdziwieniem, jeśli nie szokiem. Dla mężczyzn heteroseksualnych, homoseksualizm wydaje się być czymś bardzo abstrakcyjnym. Nawet po dowiedzeniu się o mnie, faceci hetero nie stracili nadziei, że znajdę dziewczynę, co uważam za miłe. Z drugiej strony, mój przykład uświadomił im, że homoseksualizm nie jest wyborem ani fanaberią, a homoseksualiści, to nie tylko osoby kojarzone z parad równości.

Czy i komu warto mówić o swoim homoseksualizmie? Na podstawie własnego doświadczenia mogę powiedzieć, że możliwość zwierzenia się zaufanej osobie jest bardzo ważna, szczególnie na początku zadania sobie sprawy swoich ze skłonności. Z drugiej strony uważam, że nie jest to informacja, którą chciałbym się dzielić z każdym. Abstrahując od możliwego ostracyzmu, myślę, że pewne relacje wyglądałyby zupełnie inaczej, gdyby osoby wiedziały o moim homoseksualizmie. Przykładem mogą być wspomniani w poprzednim poście chłopaki z mojego obecnego zespołu. Myślę, że dzięki temu, że uważają mnie za osobę hetero mogę doświadczyć, jak to jest być po ‘drugiej stronie’. Pewnie, gdyby o mnie wiedzieli, skutkowałoby to pewnym dystansem i brakiem swobody w żartach, żeby mnie nie urazić.

Uważam, że warto też zastanowić się nad powodem, dla którego chcemy zwierzyć się drugiej osobie. Rozumiem, że udawanie kogoś kim się nie jest jest na dłuższą metę męczące. Z drugiej strony szukanie akceptacji w oczach innych, w kwestii homoseksualizmu, nie jest do końca dobrą motywacją, mogącą przenieść rozczarowanie.

Ty tylko mnie poprowadź...

Zdałem sobie sprawę, że już minął ponad rok od ostatniego posta. Wybaczcie za tę kolejną długą przerwę, ale czas biegnie, jak szalony i z niczym się nie wyrabiam. Uprzedzając ewentualne pytania, moje nastawienie do kwestii homoseksualizmu się nie zmieniło i nadal żyję sam.

Dzisiaj chciałbym napisać kilka słów odnośnie mojego, wspomnianego poprzednio wyjazdu za granicę, w kontekście relacji. Nigdy nie przypuszczałbym, że mój pobyt tutaj będzie tak rozwojowy i stanie się jakąś formą terapii. Zespół, w którym pracuję tworzą osoby o różnych osobowościach z różnych krajów. Przez pewien czas w naszej grupie był jeden zdeklarowany gej oraz, jak się później okazało, biseksualista. Od samego początku zostałem przyjęty bardzo dobrze, co było tak bardzo sprzeczne z tym, co sądzę o sobie. Ludzie w zespole okazali się bardzo pomocni zarówno w załatwianiu spraw związanych z pracą, jak i poza nią. Ja z kolei otworzyłem się na nich, spędzając czas na planszówkach i innych aktywnościach. W tej kwestii widzę milowy krok, patrząc na siebie z przeszłości, kiedy byłem bardzo wycofaną osobą.

Bardzo rozwojowe są dla mnie relacje z chłopakami hetero, z którymi tworzę zgraną paczkę. Zauważyłem, że w relacjach z nimi czuję się bardziej swobodnie, w porównaniu do chłopaków ze skłonnościami homoseksualnymi, gdzie muszę bardziej uważać, żeby ich nie urazić lub jakoś zaszkodzić (co jest tylko obserwacją i oczywiście nie stanowi o ich wartości). Kiedyś drobne uszczypliwości, które towarzyszą relacjom z chłopakami hetero, odbierałem, jako atak na mnie. Teraz są one dla mnie czymś normalnym i sam lubię im lekko dogryzać. Czasami, czuję się jakbym powrócił do czasów dzieciństwa, szczególnie, kiedy robimy wspólnie jakiś szalone rzeczy. Kiedyś chciałem mieć przyjaźnie ‘na wyłączność’, a obecnie cieszę się z możliwości bycia w grupie. Chłopaki nie wiedzą o moich skłonnościach, dzięki czemu mogę zobaczyć, jak takie osoby są postrzegane ‘z drugiej strony’. Kwestii ujawniania swoich skłonności poświęcę osobny post.

Szczególnie wartościowa jest dla mnie relacja z Adamem (imię zmienione na potrzeby bloga). Nie spodziewałem się, że za granicą poznam chłopaka hetero, z którym tak się zakumplujemy i od którego usłyszałem tyle pozytywnych rzeczy na swój temat. Na przykład, kiedyś Adam oznajmił przy innych: ‘Gdybyś był dziewczyną, to byłbym zainteresowany’ :D W przeciwieństwie do mnie, Adam nie ma problemu z wyrażaniem emocji przez kontakt fizyczny. Wczoraj sam z siebie podszedł i mnie przytulił, widząc, że jest było mi przykro z powodu pewnej sytuacji w pracy. Akceptacja, którą otrzymuję od niego działa na mnie terapeutycznie. Co ciekawe, z mojej strony ta relacja nie ma żadnego wydźwięku romantycznego ani seksualnego, a jest oparta na braterstwie, którego zawsze chciałem doświadczyć. Wartościowe są również dla mnie rozmowy dotyczące jego związku z dziewczyną i relacji damsko-męskich.

Apropos relacji damsko-męskich, na krótki czas dołączyła do naszego zespołu Hiszpanka. Była to jedna z tych działających na mnie dziewczyn, które pojawiały się na kolejnych etapach mojego życia. Mogę powiedzieć, że w jakiś sposób byłem nią zauroczony, do tego stopnia, że powiedziałem jej na pożegnanie, że jej chłopak jest szczęściarzem. Nie próbowałem nawiązywać z nią głębszej relacji z uwagi na jej związek i na moją sytuację, niemniej było to ciekawe i niespodziewane doświadczenie. Epizod ten nie oznacza jednak, że nagle pozbyłem się skłonności homoseksualnych.

Skąd nazwa tego posta? Oczywiście, w tym wszystkim, co się dzieje w moim życiu odnajduję Boże Działanie. Jestem wdzięczny Bogu za to co mnie spotyka i wierzę, że ma On plan dla każdego z nas. Od nas zależy jednak, czy będziemy chcieli z tego planu skorzystać. Nie zawsze będzie łatwo, ale z Jego pomocą można pokonać każdą przeszkodę. Zachęcam Was Drodzy Czytelnicy przede wszystkim do modlitwy, bo wierzę, że znajdziecie w niej ukojenie i odpowiedzi na Wasze pytania. Mam nadzieję, że wszystko u Was dobrze!

Do następnego posta, który – obiecuję – będzie niebawem :)

Sens cierpienia

Na wstępie chciałbym przeprosić Was za długą przerwę w pisaniu. Ostatni rok przyniósł wiele zmian, dotyczących pracy i mojego miejsca zamieszkania. W nowym środowisku, poznałem wiele wartościowych osób, z którymi relacje pozwoliły mi bardziej zrozumieć siebie i budować poczucie męskiej tożsamości (swoją drogą będzie to materiał na przyszłe posty). Nadal oczywiście podtrzymuję to wszystko, o czym pisałem wcześniej, nie wchodząc w żadne kontakty seksualne i żyjąc samemu.

Dzisiaj chciałbym wziąć na tapet zagadnienie cierpienia i jego sensu w naszym życiu. Jest to temat szczególnie mi bliski, w perspektywie mojej niedawnej wizyty w Klingenberg nad Menem - niewielkiej miejscowości położonej w Bawarii. Celem mojej podróży było odwiedzenie grobu, w którym spoczywa Anneliese Michel – Niemka, której objawiła się Matka Boża i poprosiła ją o przyjęcia cierpienia za ludzi, którym groziło wieczne potępienie. Wskutek przekleństwa rzuconego przez pewną kobietę, Anneliese była opętana przez sześć demonów, co w konsekwencji doprowadziło ją do śmierci. Więcej szczegółów można znaleźć w dokumencie, do którego link zamieściłem w sekcji ‘Filmy’. Historia tej kobiety bardzo mnie poruszyła i zainspirowała.

Genezą cierpienia jest bunt aniołów przeciwko Bogu, który doprowadził do strącenia ich do piekła – miejsca wiecznej kaźni i pozbawienia obecności Boga. Szatan z nienawiści do Boga i zazdrości o człowieka nakłonił Adama i Ewę do popełnienia pierwszego grzechu, skutkującego wypędzeniem pierwszych rodziców z raju. Każda kolejna błędna decyzja wolnej woli człowieka, powodująca odwrócenie się od Boga nieuchronnie prowadzi do cierpienia. Grzesząc, zaciągamy dług, który trzeba spłacić w tym lub w przyszłym życiu, a jego walutą jest właśnie cierpienie. Odpokutowanie żałowanych grzechów tu na ziemi umożliwia zmniejszenie lub uniknięcie kar czyścowych, które są nieporównywalnie większe i dotkliwsze niż te doczesne (polecam książkę Marii Simmy: ‘Moje przeżycia z duszami czyścowymi’). W powyższym zagadnieniu ująć można pierwsze znaczenie cierpienia w naszym życiu. Drugim znaczeniem jest możliwość ofiarowania naszych krzyży za grzeszników, którym można wyjednać łaskę nawrócenia oraz duszom czyśćcowym, które nie mogą sobie same pomóc. Tę postawę  można znaleźć w żywotach świętych, którzy godzili się ofiarować swoje cierpienia, uczestnicząc w dziele współodkupienia. Wszystko co dobre i piękne wymaga trudu, pracy i wyrzeczeń - zanim powstanie wartościowa perła, do wnętrza muszli musi dostać się ciało obce raniące ciało małża.

Patrząc na cierpienie przez pryzmat wartości, jakie ono niesie, można zrozumieć jego sens i konieczność istnienia. W tej perspektywie, bagaż trudnych doświadczeń, zranień, niezrozumienia, odrzucenia oraz poczucia osamotnienia, niesiony przez osoby homoseksualne, żyjące zgodnie z nauczaniem Kościoła, może być paradoksalnie wielkim darem. Oczywiście niesienie swojego krzyża nie stoi w sprzeczności z koniecznością pracy nad sobą, pokonywaniem lęków i utartych schematów, tak by móc bardziej dawać siebie innym. Ostatecznie, istotą wiary katolickiej jest miłość, której poświęcenie i cierpienie może być wyrazem.

Kończąc, załączam zdjęcie odręcznej notatki, którą znalazłem w zakupionej kiedyś przez mnie używanej książce ‘Prawda o homoseksualizmie’ autorstwa J. F. Harvey’a. Jest to dla mnie jeden z przykładów, jak Pan Bóg może przemawiać, pokazując sens i słuszność drogi, którą powziąłem, i do której Was gorąco zachęcam :)

Kocham Cię, dlatego z Tobą nie będę

Zapewne większość z Was doświadczyła kiedyś uczucia zakochania w drugiej osobie tej samej płci i potrzeby jej obecności, być może snując wyobrażenia o wspólnym życiu. Jaki to ma sens? Jak sobie z tym radzić? Jak można to dobrze wykorzystać?

Człowiek może kierować się w swoim życiu różnymi narzędziami, które otrzymał od Pana Boga. Pierwszym z nich jest ciało, potrzeby z niego wynikające, emocje i uczucia, które rodzą się w nim pod wpływem różnych sytuacji. Wybór swojego ciała na przewodnika zawsze prowadzi do nieszczęścia takiej osoby i jej otoczenia, bo wynika z egoizmu, czyli zaprzeczenia miłości. Emocje i uczucia są często bardzo zmienne i wiodą na manowce. Drugim narzędziem, pozwalającym zapanować nad ciałem, jest rozum. Dzięki rozumowi jesteśmy w stanie powstrzymać negatywne emocje, które się w nas rodzą i nie przekładać ich na jakąś formę przemocy względem drugiej osoby. Rozum pozwala również okiełznać nasze potrzeby, tak żeby nie krzywdzić innych na przykład, poprzez powstrzymywanie się od innych kontaktów seksualnych, będąc w związku małżeńskim. Rozum posiada jednak ograniczenia i nie znajduje odpowiedzi na wiele pytań. Trzecim i najdoskonalszym narzędziem jest wiara (duch) pozwalająca uwolnić się od oków egoizmu, dążąca do prawdziwego dobra i szczęścia siebie i innych, przez zjednoczenie z Bogiem. W świetle wiary nawet najtrudniejsze i najbardziej niezrozumiałe sprawy znajdują sens. Przykładem może być dzieło Św. Katarzyny ze Sieny „Dialog o Opatrzności Bożej”, w którym możemy znaleźć wiele fragmentów, świadczących że nic z tego, co nas spotyka nie dzieje się bez przyczyny i jest Ktoś, Kto nad tym czuwa:

„Opatrzność moja czuwa i oznajmiam ci, że to, co dałem człowiekowi, jest skutkiem tej najwyższej Opatrzności.”

„Od początku świata aż do dnia dzisiejszego [Boża Opatrzność] dbała o potrzeby i zbawienie człowieka i dbać będzie o nie aż do ostatniego dnia na wiele różnych sposobów, wedle tego, co Ja dobry i prawdziwy lekarz, uznam za odpowiednie dla waszej słabości i za konieczne, aby przywrócić wam doskonałe zdrowie i w Nim was zachować.”

Jesteśmy tylko ludźmi i nie unikniemy pojawiających się uczuć i odczuwania potrzeb, również tych dotyczących życia z drugą osobą. Kiedy doświadczamy, takiego stanu, warto spytać siebie, czy naprawdę kocham tę osobę, i czy pragnę jej dobra i szczęścia. Osoba wierząca o ukształtowanym sumieniu, nie będzie miała wątpliwości, że jedyną słuszną drogą jest ta, wykluczająca związek. Pozornie, świadoma decyzja o wspólnym życiu zakochanych w sobie osób tej samej płci wydaje się słuszna racjonalnie – nie krzywdzą oni siebie, ani innych, mogąc wzajemnie się wspierać. Jednakże, na podstawie własnego doświadczenia oraz innych poznanych prze mnie osób homoseksualnych, zauważam, że skłonnościom towarzyszą często różne, wymagające pracy kwestie, takie jak nadwrażliwość, egocentryzm, narcyzm, niedojrzałość emocjonalna, trudność w budowaniu relacji, problem z męską tożsamością. Uważam też, jak część psychologów, że orientacja homoseksualna nie jest wrodzona lecz nabyta, a towarzyszące jej uczucia wynikają z doświadczeń w dzieciństwie. Pomijając kwestię współżycia, związek z osobą tej samej płci utrudniałby obu stronom pracę nad sobą i ich rozwój na wielu płaszczyznach, dając złudne poczucie normalności. Jest to kolejny powód, dla którego nie będę nigdy w związku homoseksualnym, co nie przekreśla dobrych relacji z takimi osobami i wzajemnego wspierania się.

Wbrew pozorom, sytuacje, w których druga osoba nam się podoba lub doświadczamy zakochania w niej, mają sens. Wykorzystać je można jako zachętę do szczególniejszego zaangażowania modlitewnego za taką osobę lub ofiarując za nią te trudności, które przeżywamy. Takie sytuacje mogą zbliżać do Boga, ucząc pokory i prawdziwej miłości, która nie oczekuje nic w zamian.

Homoseksualizm a miłość

Każdy z nas został stworzony z miłości i przeznaczony do tego by kochać i być kochanym. W jaki sposób osoba wierząca, o skłonnościach homoseksualnych może realizować to powołanie, nie mogąc żyć w związku homoseksualnym?

Po pierwsze warto zastanowić się, czym tak naprawdę jest miłość. W znakomity sposób opisał to ks. Michael Quoist w książce „Między człowiekiem a Bogiem”. Według autora wiele osób ulega złudzeniom miłości, która nie jest:

- wzruszeniem wobec drugiej osoby

- odczuwaniem sympatii względem innej osoby

- podporządkowaniem się drugiej osobie

- byciem oczarowanym drugą osobą

- pożądaniem drugiej osoby

- pragnieniem zdobycia drugiej osoby

Miłość nie polega odczuwaniu lecz na świadomej decyzji o podarowaniu siebie drugiej osobie.

Osobiście rozumiem miłość, jako obecność Boga w relacji z drugim człowiekiem. Oznacza to troskę o jego prawdziwe dobro, którego ostatecznym celem jest zbawienie. Naturalnie, osoba homoseksualna może realizować się w tej misji na wiele sposobów. Życie samemu umożliwia wykorzystanie dodatkowego czasu na to by służyć innym przez modlitwę lub swoją obecność.

Zainteresowanie drugą osobą, uczucie względem niej i odczuwanie potrzeby jej bliskości jest punktem wyjścia dla osób heteroseksualnych, mogącym prowadzić do miłości małżeńskiej. W przypadku osób ze skłonnościami homoseksualnymi odczucia te można również wykorzystać, żeby dać siebie drugiej osobie, lecz w odmienny sposób. Kiedy spotykam kogoś, kto zwraca moją uwagę, jest to dla mnie znak do szczególnej modlitwy za niego. Świadoma rezygnacja z moich potrzeb i nie poddawanie się uczuciom ze względu na dobro drugiej osoby, jest wyrzeczeniem i ‘stratą’, które staram się za nią ofiarować. Prawdziwa miłość zawsze wiąże się z krzyżem, czego uczy nas przykład Jezusa i świętych. Paradoksalnie, skłonności homoseksualne można wykorzystać do nauki bezinteresownej i czystej miłości drugiej osoby, bez oczekiwania na jej wzajemność.

Życzę Wam, żebyście odkrywali i realizowali powołanie do prawdziwej miłości.

„Panie uczyń mnie świecą. Sam spłonę, lecz dam światło innym.”